Εξαιτίας μίας φίλης(που την ευχαριστώ και δημόσια)...

Την παρακάτω "εξομολόγηση" αποφάσισα να την κάνω εξαιτίας μιας πρόσφατης ανάρτησης που διάβασα σε φιλικό blog.Ποτέ δεν τα είχα γράψει κάπου και πιστεύω πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.

Το 2001 τον Σεπτέμβρη παρουσιάστηκα στην Πολεμική Αεροπορία.22 Σεπτεμβρίου με παίρνει τηλέφωνο ο πατέρας μου.Ο παππούς μου,και πατέρας του,μπήκε στο νοσοκομείο για κάτι απλές εξετάσεις.Ήταν υγιέστατος.Στα 99 περίπου χρόνια του και υγιέστατος.Έμενε στην Χαλκίδα στο σπίτι του,το πατρικό του πατέρα μου,είχε και κήπο που τον καλλιεργούσε και ζούσε υγιεινά για αυτό δεν χρειάστηκε ποτέ μπαστούνι.Για αυτό δεν είχε ποτέ φαλάκρα και όλα τα δόντια του.Μέχρι λίγα χρόνια πριν πεθάνει έκανε δυο μπάνια την ημέρα ξεκινώντας από Απρίλη-Μάη και φτάνοντας μέχρι Οκτώμβρη.Περίπου 240 μπάνια τον χρόνο!Και για να πάει στην παραλία,με τα πόδια πάντα,ο δρόμος απότομος.

Με τα χίλια ζόρια του βρήκαμε μία γυναίκα να τον βοηθάει,στα τελευταία χρόνια της ζωής του,γιατί εκείνος δεν ήθελε.Είχε μάθει να ζει μόνος του.Την γυναίκα του την είχε χάσει πολλύ νωρίς,από Καρκίνο,όταν ο πατέρας μου ήταν 19.Μετακόμισε μαζί του μία Θεία του πατέρα μου,αδελφή της γυναίκας του,όταν εμεινε χήρα και για κάμποσα χρόνια ζούσαν μαζί.Μέχρι που εκείνη απεβίωσε πρώτη.

Το σπίτι του παππού μου ήταν από τα πιο όμορφα σπίτια και με πολλύ ωραίο κήπο!Έχω υπέροχες αναμνήσεις από εκεί.Το μόνο που μου έμεινε από εκεί είναι τα ημερολόγιά του παππού μου,ένα κλειδί της εξώπορτας και το κρεββάτι που κοιμάμαι στο εξοχικό μου.Ένα κρεββάτι παμπάλαιο με αρχαίο στρώμα που,για συναισθηματικούς,και μόνο λόγους,λόγους δεν αφήνω κανέναν να το πειράξει.Οι γονείς μου με χιλιοπαρακαλάνε να το αλλάξουμε αλλά δεν σηκώνω κουβέντα.

Το,δυστυχώς,είναι ότι ο πατέρας μου με τα αδέλφια του αποφάσισαν να το δώσουν αντιπαροχή και στην θέση του υπάρχει μία πολυκατικοία.Και δεν υπάρχει ούτε μία φωτογραφία του σπιτιού αν εξαίρεσεις μία ασπρόμαυρη από τον Μάιο του 1936 που ήταν ακόμα...οικόπεδο και κάνανε έναν αγιασμό στα θεμέλια για να πάει καλά η οικοδομή.

Από πείσμα άργησα πολύ να πατήσω στην οικοδομή για να δω πως πάει.Γιατί ήμουν εντελώς αντίθετος με την αντιπαροχή για συναισθηματικούς λόγους.Αυτό που θα μετανιώνω πάντα είναι που δε το έβγαλα φωτογραφίες πριν το γκρεμίσουνε.Δεν υπάρχει καμία πρόσφατη φωτογραφία του.

Δεν ξέρω τι με έκανε να πω όλα αυτά.Δεν τα έχω πει πουθενά εκτός του στενού οικογενειακού μου περιβάλλοντος.Απλά μου ξαναήρθαν στη μνήμη με το που διάβασα την τελευταία ανάρτησή στο φιλικό μου blog.Όχι ότι τα είχα ξεχάσει ποτέ.Οι ευχάριστες μνήμες ποτέ δεν λησμονιούνται.Υπάρχουν πάντα σε κάποιο συρταράκι του μυαλού σου για να τις ανασύρεις όποτε νιώθεις ανάγκη να χαμογελάσεις λίγο.

"Έφυγε" σε μία δύσκολη περίοδο της ζωής μου.Μόλις 19 μέρες αφού είχα παρουσιαστεί στο Κέντρο Εκπαίδευσης στην Τρίπολη και ήμουνα ακόμα σε περίοδο προσαρμογής και ψυχολογικά όχι στα καλύτερά μου.


Τον παππού μου δεν θα τον ξεχάσω ποτέ.Και δεν θα πάψω να τον αγαπάω ποτέ!Έχω πράγματά του που μου τον θυμίζουν εξάλλου εκτός από τις αναμνήσεις.Και μία φωτογραφία στο πορτοφόλι μου.

Δεν ξέρω ποιον ενδιαφέρουνε όλα αυτά αλλά χαίρομαι που βρήκα ένα μέρος να τα γράψω.