Μάρθα

Τώρα που ηρέμησα λίγο μπορώ να σκεφτώ πιο ψύχραιμα.Δεν έχει φύγει από το μυαλό μου ούτε στιγμή.Ανυπομονούσα μια μέρα να τη γνωρίσω από κοντά.Έχω γνωρίσει,λατρέψει ερωτευτεί πολλά σκυλιά στη ζωή μου.Αλλά πάντα ήθελα να γνωρίσω μία Νεράιδο-σκυλίτσα.Φυσικά η Μάρθα είχε κάτι το μαγικό από την ημέρα που γεννήθηκε.Κάτι την οδήγησε στο συγκεκριμένο οικόπεδο στο Καπανδρίτι.Ήξερε ότι ήταν στο σωστό μέρος.Κατάλαβε ότι αυτό το μέρος είχε κάτι το μαγικό και παραμυθένιο ταυτόχρονα.

Περνάνε μερικές μέρες χωρίς ανταπόκριση απο το ζευγάρι που ζούσε μέσα στο σπίτι.Η Μάρθα ήξερε όμως.Ήταν υπομονετική.Μέχρι που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.Ξαφνικά η εξώπορtα του σπιτιού ανοίγει.Βγαίνει ένας καλοσυνάτος Κύριος με λίιιγα παραπανίσια κιλάκια!Μπαίνει στο αυτοκίνητό του.Το ένσικτο του κυνηγού ξυπνάει μέσα της και αρχίζει να κυνηγά το αυτοκίνητο.Φτάνουν στη πλατεία του χωριού και εκεί το αμάξι χάνεται μέσα στη κίνηση του δρόμου.

Στη πλατεία του χωριού οι προοπτικές επιβίωσης ήταν καλές.Υπήρχαν 2-3 ταβέρνες μα είχε κα άλλα σκυλιά έκει.Όπότε η Μαρθα σαν πιο μικροκαμωμένη που ήταν έχανε πάντα τη μερίδα του λέοντος.

Ο Κύριος γύρισε σπίτι του.Με μία κονσέρβα.Τι έγινε;Τον ρώτησε η γυναίκα του.Εντάξει λέει ο σύζυγος.Την πήγα στη πλατεία.Αλλά άμα καταφέρει να ξαναέρθει θα τη κρατήσουμε.

Η Μάρθα,εν τω μεταξύ, δυσανασχετούσε.Είχε μείνει μισή επειδή έτρωγε...ψίχουλα.Στο μεταξύ η Κυρία του σπιτιού άνοιγε τη πόρτα με την λαχτάρα να μην τη δει τη Μάρθα στο οικόπεδο.

Η Μάρθα όμως είχε άλλα σχέδια.Την τέταρτη μέρα στη πλατεία δεν άντεξε.Αργά το απόγευμα ξεκινέι για...το σπίτι της.Αποκαμωμένη φτάνει αργα το βράδυ και τρυπώνει από μία τρύπα της περίφραξης.Την παίρνει ο ύπνος στο χαλάκι της εξώπορτας.

Τυν άλλη μέρα το πρωί ό Κύριος ετοιμάζεται γα να πάει στη δουλειά του.Ανοίγει τη πόρτα.Ακούει ένα θρόισμα στους θάμνους δίπλα από το γκαράζ του αυτοκινήτου.Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν.Αυτό ήταν.Η κονσέρβα ανοίχτηκε!

Από δω και πέρα ανοίχτηκε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή της Μάρθας.Η καλή Κυρία την τάιζε κάθε μέρα.Νερό είχε πάντα φρέσκο στη διάθεσή της και ένα ολόκληρο οικόπεδο όλο δικό της να αλωνίζει!Ο Κύριος η χάιδευε τρυφερά στο κεφαλάκι κάθε φορά που έβγαινε στο κήπο.Ήταν ευτυχισμένη!!!

Ο καιρός πέρναγε ευχάριστα.Το δέσιμο μεταξύ του ζευγαριού και της Μάρθας δυνάμωνε.Μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ.Ήταν και οι τρεις ευτυχισμένοι.Το ζευγάρι απόλαμβανε την παρέα της Μάρθας.Τα παιδιά τους είχαν μεγαλώσει και ανοίξει τα δικά σπιτικά οπότε τους έλειπε μια παρέα.

Η Μάρθα μεγάλωνε και ομόρφαινε!Οι επίδοξοι μνηστήρες πολλοι όπως και οι τρύπες στη περίφραξη του οικοπέδου!Ήρθε η ώρα της στείρωσης.Η Μάρθα απολάμβανε τα χάδια της Κυρίας καθώς ο Κύριος οδηγούσε το αμάξι προς το κτηνιατρείο.Τα πράγματα όμως θα έπερναν δραματική τροπή.Κανείς δε περίμενε τις δραματικες εξελίξεις που ελόχευαν στο εγγύς μέλον.

Οι τυπικές εξετάσεις πριν την νάρκωση έδειξαν κάτι που δε το περίμενε κανείς.Αλήθεια ήταν σε τόσο προχωρημένο στάδιο που η ευθανασία ήταν μονόδρομος;

Οι Νεράιδες,όμως,παραμένουν πάντα ζωντανές.Η Μαρθα θα σας κοιτάει από εκει ψηλά ευυχισμένη.

Στεφανία φιλενάδα μου και Νίκο αγαπημένε μου Παραμυθά.Η ζωή της ήταν σύντομη αλλά τόσο γεμάτη στο τέλος σαν να είχε ζήσει μέχρι τα βαθιά της γεράματα.Δεν θέλει να σας βλέπει στεναχωρημένους.Έζησε ευτυχισμένα κόντα σας και το τελευταίο που θέλει είναι να σας βλέπει στεναχωρημένους.

Αναφέτς μου Καλή μου Μάγισσα Νεράιδα του Βοσπόρου έχεις απόλυτο δίκιο.Σοκαρίστηκα.Τώρα που γράφω δε ντρέπομαι να το πω.Κλαίω.Όχι καλή μου φίλη μην ανησυχείς.Απλά με τους φίλους μου μου αρέσει να είμαι ειλικρινής.Σοκαρίστηκα με την χθεσινή σου αναγγελία.Στεναχωριέμαι που δε θα τη χαιδέψω ΠΟΤΕ.Μη σε πάρουν και εσένα τα δάκρυα τώρα.Με πήραν εμένα τα...ζουμιά φτάνει και για τους δυο μας.Ναι.Και οι άντρες κλαίνε.Γνωρίζω ότι εσύ είσαι σε καλά χέρια.Να είναι καλά ο Νίκος.

Η Μάρθα πάντως έχει καλή παρέα.Τον Πύρρο μου που βγήκε μια μέρα βόλτα και δε ξαναγύρισε.Την Καρμεν και το Ρέμο.Ξέρω ότι τα τρία σκυλιά που πέρασαν από τα χέρια μου βολτάρουν σιμά της στο σκυλό-παράδεισο.Είμαι σίγουρος οτί υπάρχει τέτοιο μέρος.Εδώ υπάρχει ανθρώπινος παράδεισος.Δεν θα υπάρχει κάτι αντίστοιχο για τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου;

Η Μάρθα όσο αναπάντεχα γέμισε τη ζωή σας άλλο τόσο αναπάντεχα έφυγε.Μη βιαστείς να πάρεις,αν το αποφασίσετε ποτέ,άλλο σκύλο.Άσε να περάσει ο καιρός.Οι πληγές είνα ακόμα νωπές.Με το πρώτο σου σκυλί έχεις το μεγαλύτερο δέσιμο.Δεν έκλαψα ούτε για την Κάρμεν ούτε για τον Πύρρο όσο έκλαψα για τον Ρέμο που ήταν το πρώτο σκυλί της οικογένειάς μου.

Σε φιλώ και σε ευχαριστώ για όλα ΚΜΝΒ μου.Σε ευχαριστώ που έχες καταλάβει τόσο καλά τα αισθήματά μου.Θα επαναλάβω για πολλοστή φορα την επιθυμία μου κάποια μέρα να τα πούμε από κόντα κάποια στιγμή.Να είσαι πάντα καλά!!

Η ψεύτικη δύναμη της εξουσίας.

Τις σκέψεις που θα σας γράψω παρακάτω είχα σκοπό να τις γράψω ως σχόλιο στο τελευταίο post του Παραμυθά μας.Εκτός από το ωραίο ντοκιμαντέρ για το έπος του 1940 αναφέρει και μία αληθινή ιστορία του από τον καιρό που υπηρετούσε τη στρατιωτική του Θητεία.Ένας ανώτερος του που του έκανε τη ζωή δύσκολη επειδή μόνο και μόνο μπορούσε να το κάνει.

Αναρωτιέμαι.Γιατί μας "μεθάει" τόσο η απόκτηση οποιασδήποτε εξουσίας στα χέρια μας;Γιατί μόλις την αποκτήσουμε τη χρησιμοποιούμε,συνήθως,λανθασμένα;Γιατί μια στολή (όχι πάντα στρατιωτική) ή ένα γαλόνι αλλοιώνει τόσο αρνητικά τον πραγματικό χαρακτήρα μας;Συνήθως θέλουμε να καταπιέσουμε κάποιον και εμείς με τη σειρά μας όπως είχαν κάνει και με εμάς.

Δε λέω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι έτσι.Υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις στον κάθε κανόνα.Δε ξέρω για εσάς ΑΦ μου.

Πόσοι από σας πηγαίνετε χαρούμενοι κάθε πρωί στη δουλειά σας;Είμαι σίγουρος ότι όλοι επιθυμούμε να είμαστε παραγωγικοί.Και πόσο ικανοποίηση αισθανόμαστε όταν προσφέρουμε. Αλλά καταλαβαίνετε ότι δεν εξαρτάται μόνο από εμάς.Θέλουμε να ακούμε και το μπράβο από τον προϊστάμενό μας.Είναι η επιβεβαίωση ότι κάναμε κάτι και το κάναμε καλά.

Το έχω νιώσει προσωπικά ότι πολλοί άνθρωποι όταν αποκτούν εξουσία νομίζουν ότι είναι το κέντρο του κόσμου.Ενεργώντας λανθασμένα πολλές φορές μέχρι να βρουν πως να τη χρησιμοποιήσουν σωστά.Εννοείται βέβαια ότι άμα αποκτήσω και εγώ εξουσία μπορεί να γίνω χειρότερος.Αλλά ελπίζω πως,άμα αποκτήσω ποτέ,θα έχω τη σύνεση να τη διαχειριστώ σωστά.Είπαμε είναι σαν ναρκωτικό.Σε ελέγχει,τον πρώτο καιρό τουλάχιστον,δεν την ελέγχεις.Πρέπει να πάψουμε να νοιώθουμε "κάποιοι" όταν,καλώς η κακώς,αποκτούμε μία άλφα εξουσία.Δεν είναι εύκολο όμως.Θέλει προσπάθεια.

Κρύβουν ένα παράπονο και μία πικρία τα γραφόμενά μου γιατί γράφτηκαν και εξαιτίας προσωπικών μου βιωμάτων.Τα προσωπικά μου βιώματα ήταν η αιτία.Η ιστορία του Π. ήταν η αφορμή.

Μακάρι να μη σταματήσουμε ποτέ να προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι και σωστοί άνθρωποι.Γιατί η ανθρωπιά στις μέρες τείνει υπό εξαφάνιση.

Σας ευχαριστώ ΑΦ μου γιατί χάρη και σε εσας πιστεύω ότι γινόμαι όλο και καλύτερος.

Ταξιδεύοντας στη ΖΩΗ

Η ώρα μπορεί να είναι περασμένη και σε 5 ώρες να πρέπει να πάω στη δουλειά αλλά θα πρέπει σε αυτό το σημείο να συμφωνήσω με μία φίλη. Είναι η πιο ήσυχη ώρα άμα θέλεις να γράψεις. Το σπίτι είναι σκοτεινό και υπό το φως του laptop και με τα ακουστικά στα αυτιά,με την αγαπημένη μου μουσική,μου ήρθε η έμπνευση.

Αυτή τη φορά φίλοι μου αποφάσισα να μιλήσω για ένα ταξίδι. Αυτό το ταξίδι το κάνουμε όλοι μας. Δεν έχει σημασία αν μας αρέσουν τα ταξίδια ή όχι. Δεν είναι σαν ένα από τα ταξίδια αναψυχής που επιλέγουμε εμείς που θα πάμε και τι θα κάνουμε.

Αυτό το ταξίδι ξεκινάει με πρώτο σταθμό τα γεννοφάσκια μας. Από τη στιγμή που θα ρίξουμε εκείνο το πρώτο κλάμα που είναι το εισιτήριο για αυτό το μαγικό ταξίδι. Ένα ταξίδι σε έναν κόσμο ρεαλιστικό και πραγματικό όσο κανέναν άλλο.

Σε αυτό το ταξίδι θα μας καθοδηγήσουν τα όνειρά μας. Θα στηριχτούμε στις ελπίδες μας. Θα βασιστούμε στους συνανθρώπους μας. Θα γνωρίσουμε ανθρώπους που θα γίνουν το άλλο μας μισό. Θα βιώσουμε καταστάσεις που θα μας γεμίσουν ανείπωτη χαρά. Αλλά και καταστάσεις που θα μας κάνουν να δακρύσουμε. Ανθρώπους που εμείς θα τους εμπιστευτούμε με το χέρι στη καρδιά και αυτή θα κοιτάξουν να εκμεταλλευτούν την αδυναμία μας. Προσπάθειες και κόπους να πηγαίνουν χαμένοι. Να είσαι σίγουρος για την επιτυχία σου σε κάτι και ξαφνικά να μένεις με άδεια χέρια.

Επίσης,σε αυτό το ταξίδι,θα κάτσεις να μιλήσεις με τον εαυτό σου. Θα κάτσεις να τα βρεις με τον εαυτό σου. Θα τον βρίσεις,θα τον κατηγορήσεις,θα τον μειώσεις. Θα τον χαρακτηρίσεις με διάφορα κοσμητικά επίθετα. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω θα είναι κάποιες ενέργειες ή πράξεις που έκανες. Που,αναγκαστικά,επηρέασαν και τους άλλους γύρω σου.

Γιατί με το περιβάλλον αλληλεπιδρούμε όλοι. Ότι κάνουμε έχει άμεσο αντίκτυπο στο περίγυρό μας. Αλλά πάνω από όλα σε αυτό το ταξίδι θα μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. Αλλά αυτό είναι το πιο δύσκολο από όλα.

Ένα ταξίδι με πολλούς σταθμούς. Πολλές φορές θα κατέβουμε στη λάθος στάση. Κάποιες άλλες όμως θα κατέβουμε στη σωστή. Και στις δύο περιπτώσεις θα βιώσουμε καταστάσεις που θα μας ωριμάσουν και θα μας κάνουν να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας.<<Γνώθι σαυτόν>> που είπε και ο Χείλων Δαμαγνήτης ο Λακεδαιμόνιος

Γιατί σε αυτό ταξίδι αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα στο οποίο θα πρέπει να εμβαθύνουμε. Να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.

Μήπως τελικά ο προορισμός αυτού του ταξιδιού είναι να γνωρίσουμε τον εαυτό μας;Μέσα από τις διάφορες κατα-στάσεις να ανακαλύπτουμε κάθε φορά ένα καινούριο κομμάτι του;

Δε ξέρω ποια είναι η γνώμη σας στο μεταμεσονύκτιο <<παραλήρημα>> μου αλλά θα ήταν ενδιαφέρων να τις εκθέσετε.

Ο γράφων θέλει να ευχαριστήσει το Δημήτρη για το ερέθισμα που του έδωσε για να γράψει τα παραπάνω. Ευελπιστώ,σε όσους τα διαβάσουν,να τα βρούνε αρεστά.

Εις το επανιδείν Φίλοι Μου.

Ανεκπλήρωτα Όνειρα

Σας έχει τύχει πότε να είχατε την επιθυμία να γνωρίσετε ανθρώπους ή να επιθυμούσατε να έχετε ζήσει κάποιες καταστάσεις αλλά χάσατε την ευκαιρία επειδή...αργήσατε να γεννηθείτε;

Να γίνω λίγο πιο κατανοητός φίλοι μου. Είμαι ένας νέος άνθρωπος αλλά οι προτιμήσεις σε διάφορους τομείς και κυρίως στην μουσική είναι πιο πίσω από την εποχή μου. Μακάρι να μπορούσα να είχα δει ζωντανά τον Στράτο Διονυσίου να τραγουδάει τις μεγάλες επιτυχίες του και να του έσφιγγα το χέρι. Τον Νίκο Ξυλούρη στο Μεγάλο μας Τσίρκο ή όταν τραγουδούσε μαζί με τους φοιτητές έξω από το Πολυτεχνείο. Και να του έλεγα ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Μακάρι να είχα ζήσει τη λεγόμενη χρυσή εποχή του Ελληνικού Κινηματογράφου. Να είχα δει στο πανί όλες αυτές τις μεγάλες ελληνικές ταινίες. Που τις έχουν παίξει σήμερα τα κανάλια δεκάδες φορές και έχουν χάσει κάτι από τη μαγεία τους λόγω επανάληψης συχνής.

Ταινίες όπως το "Ορατότις Μηδέν" του Νίκου Φώσκολου με τον αείμνηστο Νίκο Κούρκουλο ήρωας να καίει τα υπάρχοντά του και να ακούγεται,σε πρώτη εκτέλεση,το <<Βρέχει φωτιά στη Στράτα μου>>. Να μπορούσα να αντικρίσω τις αντιδράσεις του κοινού μπροστά σε μία από τις καλύτερες σκηνές του Ελληνικού Κινηματογράφου. Κατά τη γνώμη μου μία καλή ταινία χάνει πολύ από τη μαγεία της στην τηλεοπτική της μετάδοση. Το <<πανί>>έχει τη δική του μαγεία.

Μην νομίζετε ότι είμαι αχάριστος φίλοι μου. Οι σχεδόν τρεις δεκαετίες που έχω ζήσει μου έχουν δώσει απίστευτα ωραίες αναμνήσεις. Να ακούω μικρό παιδί τον Αντώνη Καλογιάννη να τραγουδάει <<Σαν τα περιπολικά>> η τον Γιάννη Καλατζή το Δελφίνι-Δελφινάκι.

Να ακούω τα Στρουμφάκια σε κασσέτες. Από τα καλύτερα παιδικά τραγούδια που είχαν βγει τη δεκαετία του 80.

Να κάθομαι οκλαδόν μπροστά στη τηλεόραση και να πέφτει το σήμα του πρώτου <<Ουράνιου Τόξου>>.Πολύ μου άρεσε ό Φώντας Λαδοπρακόπουλος. Περίεργο,μου φαινότανε,μια κούκλα που μιλάει!!!

Να ακούω ξανά και ξανά τον Δίσκο του αγαπημένου μου Παραμυθά. Μία φωνή τόσο οικεία και αγαπητή. Που επιτέλους μετά από τόσα χρόνια απέκτησε σάρκα και οστά και είχα τη μεγάλη ευτυχία να τον γνωρίσω από κοντά!!

Εκεί γύρω,στα 1995,να ανακαλύπτω τη μεγάλη σύγχρονη λαϊκή φωνή που λέγεται Πασχάλης Τερζής.Η Θεσσαλονίκη έχει βγάλει πολλούς αξιόλογους τραγουδιστές.


Η θητεία μου στην Π.Α.18μηνο μεν αλλά με πολλές ωραίες αλλά και λιγότερο ωραίες στιγμές. Πάνω από όλα ο στρατός είναι μεγάλο σχολείο. Σε πολλούς τομείς.

Το να κάνεις πραγματικούς φίλους. Μπορεί να μου πήρε κάποια χρόνια αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ που λέει και ο σοφός λαός μας. Φίλοι σου,πραγματικοί,Μπορεί να είναι αγαπημένα και κάποια πρόσωπα που δεν έχεις δει ποτέ από κοντά. Αλλά με τα γραφόμενά τους έχουν αγγίξει την καρδιά σου.

Δημήτρη μου μη σταματάς να γράφεις σε χρόνο Ενεστώτα και να μη ξεχνάς ότι στα υπόγεια είναι η θέα.

ΝατασσσΆκι φιλενάδα μου απλά σε ευχαριστώ. Για όλα.

Φωτεινό Αστεράκι. Μη σταματήσεις να χαμογελάς και να μας... φωτίζεις. Συνέχισε να είσαι χαμογελαστή και χαρούμενη. Το έχω ανάγκη.

Μαρία-Φεγγαρένια τα φιλιά μου.

Καλή μου Μάγισσα Νεράιδα του Βοσπόρου δε ξέρω με τι λόγια να εκφράσω την αγάπη μου και το σεβασμό μου φίλη μου. Απλά ευχαριστώ.

Και τελευταίο άφησα τον καλύτερο. Κύριε Νίκο Πιλάβιε Παραμυθά μου να είσαι καλά. Συνέχισε να μας ταξιδεύεις σε κόσμους παραμυθένιους. Με την μοναδικό σου τρόπο. Και την τόσο απαλή και γλυκιά φωνή σου.

Το παρόν λογύδριο είναι αφιερωμένο σε όλους τους Αγαπητούς Φίλους μου που με <<πίεσαν>> να γράψω και με παρότρυναν ξανά και ξανά. Ευχαριστώ για την Ιώβεια υπομονή σας. Ελπίζω να ανταποκρίθηκα στις προσδοκίες σας.


Εις το επανιδείν φίλοι μου

Πρώτη φορά.

Την ιδέα μου την έριξε μια φίλη.Και σήμερα αποφάσισα να το κάνω.Δε ξέρω γιατί.Θα δείξει στη πορεία.Ακόμη ειμαι στο ψάξιμο.Αυτό είναι το blog μου