Η ψεύτικη δύναμη της εξουσίας.

Τις σκέψεις που θα σας γράψω παρακάτω είχα σκοπό να τις γράψω ως σχόλιο στο τελευταίο post του Παραμυθά μας.Εκτός από το ωραίο ντοκιμαντέρ για το έπος του 1940 αναφέρει και μία αληθινή ιστορία του από τον καιρό που υπηρετούσε τη στρατιωτική του Θητεία.Ένας ανώτερος του που του έκανε τη ζωή δύσκολη επειδή μόνο και μόνο μπορούσε να το κάνει.

Αναρωτιέμαι.Γιατί μας "μεθάει" τόσο η απόκτηση οποιασδήποτε εξουσίας στα χέρια μας;Γιατί μόλις την αποκτήσουμε τη χρησιμοποιούμε,συνήθως,λανθασμένα;Γιατί μια στολή (όχι πάντα στρατιωτική) ή ένα γαλόνι αλλοιώνει τόσο αρνητικά τον πραγματικό χαρακτήρα μας;Συνήθως θέλουμε να καταπιέσουμε κάποιον και εμείς με τη σειρά μας όπως είχαν κάνει και με εμάς.

Δε λέω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι έτσι.Υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις στον κάθε κανόνα.Δε ξέρω για εσάς ΑΦ μου.

Πόσοι από σας πηγαίνετε χαρούμενοι κάθε πρωί στη δουλειά σας;Είμαι σίγουρος ότι όλοι επιθυμούμε να είμαστε παραγωγικοί.Και πόσο ικανοποίηση αισθανόμαστε όταν προσφέρουμε. Αλλά καταλαβαίνετε ότι δεν εξαρτάται μόνο από εμάς.Θέλουμε να ακούμε και το μπράβο από τον προϊστάμενό μας.Είναι η επιβεβαίωση ότι κάναμε κάτι και το κάναμε καλά.

Το έχω νιώσει προσωπικά ότι πολλοί άνθρωποι όταν αποκτούν εξουσία νομίζουν ότι είναι το κέντρο του κόσμου.Ενεργώντας λανθασμένα πολλές φορές μέχρι να βρουν πως να τη χρησιμοποιήσουν σωστά.Εννοείται βέβαια ότι άμα αποκτήσω και εγώ εξουσία μπορεί να γίνω χειρότερος.Αλλά ελπίζω πως,άμα αποκτήσω ποτέ,θα έχω τη σύνεση να τη διαχειριστώ σωστά.Είπαμε είναι σαν ναρκωτικό.Σε ελέγχει,τον πρώτο καιρό τουλάχιστον,δεν την ελέγχεις.Πρέπει να πάψουμε να νοιώθουμε "κάποιοι" όταν,καλώς η κακώς,αποκτούμε μία άλφα εξουσία.Δεν είναι εύκολο όμως.Θέλει προσπάθεια.

Κρύβουν ένα παράπονο και μία πικρία τα γραφόμενά μου γιατί γράφτηκαν και εξαιτίας προσωπικών μου βιωμάτων.Τα προσωπικά μου βιώματα ήταν η αιτία.Η ιστορία του Π. ήταν η αφορμή.

Μακάρι να μη σταματήσουμε ποτέ να προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι και σωστοί άνθρωποι.Γιατί η ανθρωπιά στις μέρες τείνει υπό εξαφάνιση.

Σας ευχαριστώ ΑΦ μου γιατί χάρη και σε εσας πιστεύω ότι γινόμαι όλο και καλύτερος.

Ταξιδεύοντας στη ΖΩΗ

Η ώρα μπορεί να είναι περασμένη και σε 5 ώρες να πρέπει να πάω στη δουλειά αλλά θα πρέπει σε αυτό το σημείο να συμφωνήσω με μία φίλη. Είναι η πιο ήσυχη ώρα άμα θέλεις να γράψεις. Το σπίτι είναι σκοτεινό και υπό το φως του laptop και με τα ακουστικά στα αυτιά,με την αγαπημένη μου μουσική,μου ήρθε η έμπνευση.

Αυτή τη φορά φίλοι μου αποφάσισα να μιλήσω για ένα ταξίδι. Αυτό το ταξίδι το κάνουμε όλοι μας. Δεν έχει σημασία αν μας αρέσουν τα ταξίδια ή όχι. Δεν είναι σαν ένα από τα ταξίδια αναψυχής που επιλέγουμε εμείς που θα πάμε και τι θα κάνουμε.

Αυτό το ταξίδι ξεκινάει με πρώτο σταθμό τα γεννοφάσκια μας. Από τη στιγμή που θα ρίξουμε εκείνο το πρώτο κλάμα που είναι το εισιτήριο για αυτό το μαγικό ταξίδι. Ένα ταξίδι σε έναν κόσμο ρεαλιστικό και πραγματικό όσο κανέναν άλλο.

Σε αυτό το ταξίδι θα μας καθοδηγήσουν τα όνειρά μας. Θα στηριχτούμε στις ελπίδες μας. Θα βασιστούμε στους συνανθρώπους μας. Θα γνωρίσουμε ανθρώπους που θα γίνουν το άλλο μας μισό. Θα βιώσουμε καταστάσεις που θα μας γεμίσουν ανείπωτη χαρά. Αλλά και καταστάσεις που θα μας κάνουν να δακρύσουμε. Ανθρώπους που εμείς θα τους εμπιστευτούμε με το χέρι στη καρδιά και αυτή θα κοιτάξουν να εκμεταλλευτούν την αδυναμία μας. Προσπάθειες και κόπους να πηγαίνουν χαμένοι. Να είσαι σίγουρος για την επιτυχία σου σε κάτι και ξαφνικά να μένεις με άδεια χέρια.

Επίσης,σε αυτό το ταξίδι,θα κάτσεις να μιλήσεις με τον εαυτό σου. Θα κάτσεις να τα βρεις με τον εαυτό σου. Θα τον βρίσεις,θα τον κατηγορήσεις,θα τον μειώσεις. Θα τον χαρακτηρίσεις με διάφορα κοσμητικά επίθετα. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω θα είναι κάποιες ενέργειες ή πράξεις που έκανες. Που,αναγκαστικά,επηρέασαν και τους άλλους γύρω σου.

Γιατί με το περιβάλλον αλληλεπιδρούμε όλοι. Ότι κάνουμε έχει άμεσο αντίκτυπο στο περίγυρό μας. Αλλά πάνω από όλα σε αυτό το ταξίδι θα μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. Αλλά αυτό είναι το πιο δύσκολο από όλα.

Ένα ταξίδι με πολλούς σταθμούς. Πολλές φορές θα κατέβουμε στη λάθος στάση. Κάποιες άλλες όμως θα κατέβουμε στη σωστή. Και στις δύο περιπτώσεις θα βιώσουμε καταστάσεις που θα μας ωριμάσουν και θα μας κάνουν να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας.<<Γνώθι σαυτόν>> που είπε και ο Χείλων Δαμαγνήτης ο Λακεδαιμόνιος

Γιατί σε αυτό ταξίδι αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα στο οποίο θα πρέπει να εμβαθύνουμε. Να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.

Μήπως τελικά ο προορισμός αυτού του ταξιδιού είναι να γνωρίσουμε τον εαυτό μας;Μέσα από τις διάφορες κατα-στάσεις να ανακαλύπτουμε κάθε φορά ένα καινούριο κομμάτι του;

Δε ξέρω ποια είναι η γνώμη σας στο μεταμεσονύκτιο <<παραλήρημα>> μου αλλά θα ήταν ενδιαφέρων να τις εκθέσετε.

Ο γράφων θέλει να ευχαριστήσει το Δημήτρη για το ερέθισμα που του έδωσε για να γράψει τα παραπάνω. Ευελπιστώ,σε όσους τα διαβάσουν,να τα βρούνε αρεστά.

Εις το επανιδείν Φίλοι Μου.